Wizytę w Atlasie Średnim rozpoczynamy od mięsnego i coli - węglowodany na dzień, białko na noc - wie o tym każdy rowerzysta!

Pełni sił opuszczamy Itzer - przed nami 80 km bez cywilizacji

Z tej okazji można się nieco rozebrać

Droga prowadzi wśród iglastego lasu

A potem wspina się wyżej i wyżej

Na niebie widać ciemniejszy fragment(trzeba się dobrze przyjrzeć) - to Atlas Wysoki, sięgający od 1,5 do 2 tys. metrów wyżej

A nasza droga bynajmniej nie prowadzi w dół..

W końcu na ok. 2100 m docieramy na rozległą przełęcz

Życie jest tu dość leniwe :)

Więc i my trochę odpoczywamy

W szuwarach znajdujemy czystą wodę, co jest prekonuje nas do rozbicia obozu

Nocleg w lesie był przepiękny, a do snu kołysały nas kruki (wcale nie białe)

Po kilku kilometrach rano asfalt zniknął

Droga prowadziła przez kilka przełęczy i kilka potoków zapewniając odpowiedni poziom przewyższeń

Co kilka, kilkanaście kilometrów spotykaliśmy pasterzy lub mini wioski

Góry choć nie nadzwyczajnie duże ani surowe dostarczały nam dużo frajdy z jazdy

Te pojedyncze domy, to pierwsze napotkane przez nas osady ludzkie w Maroku, gdzie "biały" nie jest równy "zarobek"

W górach było kilka wyschniętych jezior, jedne mniej...

inne bardziej

Przy wodopoju napotkaliśmy oślą, niepełną rodzinę

Pod czujnym okiem matki, z nieufnością z obu stron nawiązaliśmy kontakt z juniorem :)

Z miejscowymi małpami kontakt był tylko wzrokowy

Widząc nas uciekały bardzo szybko na drzewa. Makaki w tej części Maroka występowały w każdym wysokim lesie

Po prawie 100 km bez sklepu docieramy nad jezioro Azigza, gdzie liczymy na cokolwiek do jedzenia

Niestety wybór jest prawie żaden i musimy zadowolić się marną konserwą

Wniosek prosty: udając się na marokańskie bezludzia trzeba zabezpieczyć sobie jakikolwiek prowiant

Widoki ciągle nas zachwycały, pomimo że daleko im było do monumentalności Atlasu Wysokiego

Pierwszy sklep tego dnia, tuż przed nocą napotykamy obok wodospadu w Source et Rbia

Dojście do niego wymaga trochę gimnastyki

Kilkusetmetrowe podejście od wioski obwarowane jest licznymi sklepikami z nie-wiadomo-czym, ale przynajmniej wyglądają one miło dla oka

Nasz ostatni nocleg pod namiotem w Maroku...

...mieścił się tuż koło drogi, na tej zapewniającej minimum prywatności górce

Rano do razu zrobiliśmy zakupy na cały dzień obawiając się powtórki z wczorajszej głodówki

Częścią zakupów musieliśmy się podzielić, ale po 2,5 tygodniach w Maroku przejęliśmy zwyczaje od miejscowych i nie oddawaliśmy już nic za darmo ;)

Droga do Ain Leuh przebiegała w sielskiej atmosferze

A za tą wioską absolutnymi bezludziami

z pięknymi widokami i ...

lasami cedrowymi

Przed el Hajeb podziwialiśmy suszenie cebuli. Nie wiedzieliśmy jeszcze, że w tym sporym mieście oleje nas Warmshower ani, że nie ma tam choćby namiastki hotelu. Z braku laku ruszyliśmy w nocną podróż do Meknes.

Poranek minął nam na zwiedzaniu tego sympatycznego miasta

Podobnie jak w Marrakeszu była stara, ładna medyna i dużo malowniczych bram

Byli też wyciskacze soków, bardziej naturalnych, niż te z Marrakeszu

Więc i sok smakował wyjątkowo dobrze

Udaliśmy się jeszcze na ostatnie zakupy

A wybór był olbrzymi

A potem ostatnim autobusem, po małej bójce na dworcu kolejowym, pojechaliśmy do Casablanki

Tutaj czekał na nas Thomas, Francuz, zaczęliśmy się więc już oswajać z Europą.

W Casablance nie sposób zdobyć karton rowerowy, a trudno też taki zwykły, gdyż jest on tam źródłem zarobku. Po nocnym spacerze po sklepach spożywczych rowery zapakowaliśmy w pudła po bananach...Nie wyglądało to dobrze, ale dotarło w całości do Warszawy, i jak widać pojechało również pociągiem do Krakowa. Kończąc w ten sposób naszą marokańską wypraw