Zdjęcia Maroko

Za namową kilku osób, które straszyły nas potwornym ruchem na drodze N9, a także szalonymi kierowcami autobusów i TIRów oraz szybkiej kalkulacji pozostałego czasu decydujemy się nadrobić jeden dzień podjeżdżając autobusem z Marrakeszu ok. 70 km na przełęcz Tizi-n-Ait Imguer.

Już z autobusu widzimy, że historie o mordercach za kółkiem to gruba przesada, więc z radością wsiadamy na rower

Startujemy na wysokości ok. 1400 m n.p.m. - do przełęczy będziemy mieli w sumie ok. 1000 m w górę.

Góry Atlas zachwycają czerwonym kolorem, który z bujną zielenią tworzy cudowny obraz.

Jednak za którymś zakrętem "nagle" pojawiają się szare skały ze spaloną żółtą trawą. Jak się okaże szybkie zmiany kolorów to specjalność Atlasu Wysokiego.

W górach pojawiają się źródełka, niestety trzeba uważać, bo niektóre są słone.

Do Ouarzazate, "bramy pustyni", które wszyscy Marokańczycy określają jako prawdziwe piekło już tylko 111 km :)

Mijane wioski są bardzo podobne i wszystkie mają kolor otaczających je skał.

Obowiązkowo w każdej znajduje się meczet.

Jeśli droga prowadzi przez te wioski, nie wygląda to za ciekawie: trochę straganów, sklep i ogólny bajzel

Kilka kilometrów za Taddart rozpoczyna się najbardziej widowiskowy fragment drogi

Otaczające nas góry mają nawet 3,5 tys. m.

Widowiskowo poprowadzona droga pozwala na oglądanie "na żywo" przyrostu wysokości

Zatrzymywaliśmy się więc niemal na każdym zakręcie

A każdy kolejny pozwalał na podziwianie coraz piękniejszego widoku

Podjazd choć dość łatwy i pokonywany przy bardzo przyjemniej temperaturze zajął nam mnóstwo czasu

Co kilka zakrętów był ostry nawrót

Aż w końcu finalny widok na serpentyny na północną stronę drogi - odjazd!

Sprzedawców "wszystkiego" nie brakuje nawet w górach, ale ci nie wyzywają od Berberów, tylko z dumą pokazują na siebie mówiąc "Berber" ;)

Na około 2000 metrów droga zaczyna prowadzić wzdłuż malowniczych żółtych szczytów

A z drugiej strony znajdują sie surowe skały, niesamowite wrażenie

Tuż przed małą przełęczą warto odwrócić się do tyłu

I obejrzeć malowniczy Atlas Wysoki :)

Ruch na drodze jak widać niewielki, choć ciągle coś jedzie

Asfalt i widoki ciągle w dobrej kondycji ;)

W końcu widać przełęcz Tizi-n-Tichka!

I szybka pamiątkowa fotka, choć wjazd na przełęcz był lekko oszukany :)

Niestety konsumpcja musiała się odbyć trochę dalej, bo na przełęczy nie odstępowali nas natrętni sprzedawcy-nie-wiadomo-czego

Marokańczycy doskonale wykorzystują przestrzeń "w" i "na" samochodach...

Za przełęczą otworzył nam się widok na południową stronę Atlasu

Wróciła czerwona ziemia

A dolina rzeki zieleniła się

To zdjęcie świetnie pokazuje jak "szybko" zmieniają się skały w Atlasie Wysokim

Pomimo ostrego słońca było dość chłodno...

Ale jak jest zjazd i ładny widok, to musi być wesoło

W mijanych wioskach zaczęły pojawiać się kasby, czyli lokalne fortece

Nocleg znaleźliśmy dopiero po zmroku, w Maroku niełatwo jest o dobre miejsce pod namiot. W odludnych miejscach królują skały, a doliny rzek są poprzecinane rowami melioracyjnymi.

Rano powitały nas owce

Przez znaczną część dnia jechaliśmy w dół rzeki Asif Imini, co od razu widać po bujnej zieleni

Na niebie pokazały się chmury

A my mijaliśmy wojownicze słomiane żółwie

I miniaturowe wioski

Ta zielona góra wyglądała jak doklejona ;)

Zwietrzałe skały były jak ucięte wielkim nożem - niemal jak Wielki Kanion w Kolorado

i wyrzeźbione w ciekawy sposób

W pewnym momencie odbiliśmy w boczną drogę

Temperatura przekraczała 40*, do tego silnie wiało od Sahary

W wiosce Ait Ben Hadou spotkaliśmy stjuningowanego osiołka

Sama wioska, choć już niezamieszkana jest wyjątkowo malownicza. Nakręcono w niej wiele filmów, m.in. Jezusa z Nazaretu, Gladiatora, Aleksandra i inne "pustynno- starożytne" produkcje.

Przed samą wioską płynie okresowa rzeka, we wrześniu ma ona postać wysuszonej skorupy

Wewnątrz nie ma nic ciekawego do zwiedzania, spokojnie można poprzestać na obejrzeniu ksaru z dalszej perspektywy

W drodze do Ouarzazate jedziemy przez półpustynne tereny

Silny boczny i wmordowy wiatr czasami zatrzymuje nas nawet na zjazdach

W końcu docieramy do Ouarzazate, marokańskiego Hollywood ;), w tle słynne studio filmowe

Na twarzy Maćka widoczne zmęczenie, choć nie zawsze w Maroku mówiono nam prawdę, to o Ouarzazate nikt nie kłamał - położone między Saharą a dwoma pasmami górskimi miasto, to prawdziwa brama do piekła

Wieczorem wsiadamy w autobus do Boulame Dades.

Wczesnym rankiem, by uniknąć upału, jedziemy odwiedzić wąwóz Dades.

Wszyscy członkowie ekipy jednogłośnie stwierdzaili, że te 30 km były jednymi z najpiękniejszych na naszej trasie

Co kilka kilometrów mijaliśmy piękne wioski

A samochody mijały nas dość rzadko

Mała rzeczka Dades daje dolinie dużo życia i koloru

Na tej wysokości głównymi drzewami był figowce (niestety z niedojrzałymi jeszcze owocami)

Po ponad 20 km podjazdów i zjazdów docieramy do przełęczy i pierwszego przewężenia w kanionie

To świetne miejsce na drobną naprawę roweru :)

W końcu też z bliska możemy spojrzeć na rzeczkę, która zrobiła tu takie "zamieszanie"

Przed nami kilka serpentyn

I podziwiamy w olbrzymim wietrze widok na ostatni fragment kanionu

Po drugiej stronie widoki wciąż zachwycają

Naszą wycieczkę do Dades kończymy w drugim przewężeniu. Zaraz po tym zdjęciu zatrzymujemy Collective Taxi i z rowerami na dachu zjeżdżamy 30 km z powrotem do Boulame Dades

Zaraz za miastem trafiamy na burzę piaskową, którą szczęśliwie przeczekujemy na stacji (następny budynek był za ok. 20 km). Zdjęcie pokazuje ją już w oddali :)

Droga do Tinerhiru ułożyła nam się wyśmienicie: świetny asfalt, lekko z górki i wiatr w plecy

Do tego krajobrazy były godne uwagi...

a nawet szerszej uwagi :)

Po drodze mieliśmy mini przełęcz o ciekawym kształcie

Na wszelki wypadek trzeba było uzupełnić płyny

Gdzieś tam w górach jest wielka kopalnia srebra, niestety dowiedzieliśmy się o tym już kilkaset km dalej :(

W Tinerhirze, z braku innych możliwości, zjedliśmy w restauracji w europejskim stylu

Ale sok był już marokański - czyli 100% pomarańczy :)

Wieczorem szukając zejścia do oazy spotykamy Abdula, który zaprasza nas do swojego "gospodarstwa agroturystycznego" za swojskie "co łaska"

W domu jest też mały Osama :)

A dla nowożeńców znajduje się godne łoże :)

Rano oglądamy inwentarz

Małpka najpierw poznaje Tajemnicę Rzepów

A później nie daje rady Tajemnicy Małego Pieprzyka ;)

Są też wielbłądy do fotografii dla turystów

My ruszamy wzdłuż wąwozu Todra

Od kilku dni na niebie pojawiają się chmury: czasami zasłaniają niebo nawet na kilka godzin, tutaj wersja light

Wspinamy się w górę wąwozu Todra

Po kilkunastu kilometrach rzeka wdziera się między skały

Kilkusetmetrowe skały wąwozu Todra

Poranek w wąwozie jest jeszcze cichy i spokojny

Gdy wyjeżdżamy pojawiają się pierwsze autobusy z turystami - jesteśmy dla nich atrakcją niemniejszą, niż kanion :)

Zawracamy z powrotem do Tinerhiru - teraz, gdy słońce zmieniło położenie, możemy obejrzeć piękno doliny

W położonym niżej niż Dades wąwozie Todra dominują palmy daktylowe

Wieczór następnego dnia, ze względu na problemy zdrowotne, spędzamy w autobusie do Erfoudu by rano ruszyć już rowerem przez Saharę

Początkowo jedzie się przyjemnie...

Do Hassi Labied przy ergu Chebbi docieramy w samo południe - 50 km w pełnym słońcu na pustyni nas dosłownie zmasakrowało

Okoliczne dzieciaki były również spragnione :)

Po odpoczynku u Couchsurfera Mohammeda, decydujemy się spędzić noc na pustyni w zastępstwie schorowanych niemieckich backpackerów

Za ok. 200 zł za dwie osoby wyruszamy wielbłądami

Początkowo zabawa była niezła

Można było zrobić ciekawe fotki

I z bliska podziwiać wydmy

Potem jednak poczuliśmy się jak paskudni kolonialiści, którym usługują biedni miejscowi :(

Pustynia również nie wyglądała najefektowniej, bo pojawiły się ciężkie chmury

Z zachodu słońca niewiele więc wyszło

Do obozu docieramy po zmroku, gdzie czeka na nas wyjątkowo dobry tadżin. Długo rozmawiamy z naszym "przewodnikiem", który okazał się bardzo bystrym gościem - niestety z brakiem perspektyw na zmianę zajęcia. A my w trakcie kolacji rozkoszujemy się 30 sekundowym deszczem